آژیر قرمز در صنعت آرد ایران؛ نجات این صنعت حیاتی یا سقوط ؟
یادداشتي از حافظ ابراهيم پور؛ مدیرعامل کارخانجات آرد میلاد آذربایجان
صنعت آرد سازی ایران، یکی از قدیمی ترین و استراتژیک ترین و در عین حال یکی از اساسی ترین صنایع کشور، در حال حاضر وخیم ترین روزهای خود را در دهه اخیر سپری می کند. این صنعت که در طول تاریخ نقش کلیدی در تأمین امنیت غذایی و پایداری اقتصادی جامعه ایفا کرده، اکنون با بحران هایی جدی مواجه شده است که ادامه فعالیت آن را با چالش های فراوانی رو به رو ساخته و آینده آن را در هاله ای از ابهام فرو برده است.
این صنعت که به عنوان ستون فقرات زنجیره تأمین مواد غذایی کشور شناخته می شد، در بدترین وضعیت یک دهه اخیر خود قرار گرفته است. سؤال اصلی اینجاست: چرا مسئولان و متولیان صنعت ما، در برابر این بحران فراگیر سکوت کرده اند؟ آیا دلیل این سکوت یک مصلحت پنهان است یا ناتوانی در ارائه راهکارهای عملی و مؤثر برای نجات صنعت؟
خاموشی متولیان صنعت آرد ؛ مصلحت یا بی توجهی؟
در شرایط فعلی، خاموشی و بی تفاوتی سران انجمن های صنعت آرد جای بسی تعجب و تأمل دارد. این خاموشی از روی کدام مصلحت صورت گرفته است؟ آیا مصلحتی بالاتر از حفظ و ادامه حیات این صنعت وجود دارد؟ آیا نباید برای رفع مشکلات و نجات این صنعت از بحران فعلی تلاشی جدی به کار بست؟ به نظر می رسد که ما با چالش های پیچیده ای رو به رو هستیم؛ چالش هایی که اگر به سرعت و با تصمیمات قاطعانه به آنها رسیدگی نشود، تبعات جبران ناپذیری برای صنعت آرد و به دنبال آن امنیت غذایی کشور به همراه خواهد داشت.
کاش صنعت آرد ایران به جای داشتن ده ها ناپدری که هر یک تنها به منافع کوتاه مدت خود فکر می کنند، یک پدر واقعی داشت. پدری که با تمام وجود از این صنعت محافظت کرده و برای بقای آن از هیچ تلاشی دریغ نمی کرد. در شرایط فعلی، نگاه به صنعت آرد باید نگاه به یک خانواده باشد؛ جایی که همه اعضا برای حفظ و پیشرفت آن همکاری کنند، نه اینکه با بی توجهی و سکوت به نابودی آن کمک کنند.
چالش های اقتصادی؛ آینده مبهم صنعت آرد
یکی از مسائل کلیدی که این صنعت را تحت فشار شدید قرار داده، ناتوانی در تطابق با وضعیت اقتصادی کنونی است. سوالی که باید پرسیده شود این است: کدام مقام و مسئول دولتی می تواند با حقوق و درآمد چند سال پیش خود، زندگی امروز خود را مدیریت کند؟ چطور انتظار داریم که صنعت آرد با این تورم فزاینده، بدون حمایت های مالی و اقتصادی لازم، همچنان به کار خود ادامه دهد؟ وضعیت تورم و افزایش هزینه های تولید به نقطه ای رسیده که بسیاری از کارخانه های آرد قادر به ادامه فعالیت خود نیستند.
اگر روند فعلی ادامه پیدا کند و دولت و مسئولان مربوطه همچنان به مشکلات این صنعت بی توجهی نشان دهند، طی سال های آینده، صنعت آرد ایران به یکی از مستهلک ترین و از کار افتاده ترین صنایع در منطقه تبدیل خواهد شد. این آینده تاریک، نه تنها تولید داخلی را کاهش می دهد، بلکه باعث افزایش وابستگی به واردات و به تبع آن، افزایش قیمت نان و مواد غذایی می شود؛ مسأله ای که تأثیر مستقیم بر معیشت مردم خواهد داشت.
فداکاری آسیابانان؛ یارانه ای که از جیب صنعت آرد پرداخت می شود
حقیقت تلخی که باید با صدای بلند اعلام کرد این است که یارانه اصلی در صنعت نان کشور را آسیابانان پرداخت می کنند، نه دولت. این کارخانه داران که در شرایط اقتصادی دشوار کنونی به فعالیت خود ادامه می دهند، با فداکاری و ایثار خود چرخه تولید را حفظ کرده اند. با این حال، دیگر رمقی در جان اقتصادی این صنعت باقی نمانده است. هزینه های تولید، فشارهای اقتصادی و نبود حمایت های لازم، کارخانه داران را به مرز ورشکستگی رسانده است.
در حالی که همگان انتظار دارند که دولت به حمایت از صنایع کلیدی مانند آردسازی بپردازد، این یارانه ها که باید توسط دولت پرداخت شود، از جیب آسیابانان و تولیدکنندگان آرد تأمین می شود. فداکاری و ایثار این فعالان صنعتی با هیچ صنعتی قابل مقایسه نیست. اما دیگر رمقی در جان اقتصادی این صنعت باقی نمانده است. آردسازان کشور به مرز بحران رسیده اند و اگر اقدامی فوری و عاجل جهت جبران این وضعیت صورت نگیرد، تاوان ورشکستگی این صنعت به طور مستقیم سلامت و بهداشت مردم ایران را نشانه خواهد گرفت.
تاریخ درس عبرت؛ تأخیر یعنی شکست
بدیهی است که تاریخ بارها نشان داده است که هر گونه تأخیر در انجام اقدامات حیاتی برای احیای این صنعت، همچون نوشداروی بعد از مرگ سهراب، هیچ تأثیری در نجات این صنعت استراتژیک نخواهد داشت. امروز باید با تدابیر و تصمیمات هوشمندانه و فوری، آینده این صنعت را از بحران نجات داد و شرایط را برای ادامه حیات آن فراهم کرد. امروز ما در نقطه ای قرار داریم که هرگونه کوتاهی و تعلل در تصمیم‌گیری، به منزله پذیرش سقوط این صنعت است.
با اتخاذ تصمیمات هوشمندانه، فوری و دقیق، می توانیم صنعت آرد ایران را از این بحران نجات دهیم. اکنون، مسئولیت سنگینی بر دوش مسئولان و متولیان این صنعت قرار دارد و تاریخ قضاوت خواهد کرد که آیا توانستند در لحظه حیاتی، نجات بخش باشند یا خیر.
یک پاسخ
عالییییییییییی